Van der Valk - 13 oktober 2025

Poëzie nostalgie

Een foto, een scherm, een statief, krijgen we nu toneel?

Nee, het is poëzie nostalgie van Christa Scherpereel.

Op straat loop je haar zo voorbij, een mus, zo klein, zo min.

Doch op scene ontpopt ze tot een dichtkoningin.

Wij zeggen, wij bellen, wij vertellen, zo saai.

Zij boeit en doet dat in een handomdraai.

Haar woorden dragen op timing, ritme en expressie.

Onderwerpen zo banaal krijgen bij haar een missie.

Ze laat peinzen, ontroeren, lachen en herinneren.

Over de wereld, oma, haar ouders met zeven kinderen.

Taal is mooi, zeker uit een geschoolde mond, zowel beschaafd als dialect.

Zo simpel maar tegelijk vol inhoud en klank, dat krijgt respect.

Van wat hierboven staat is niets overdreven. Van bij de start had Christa de zaal op haar hand. Bij het scheppingsverhaal scherpte je de aandacht voor het volgende rijm. Bij Oma werd het gemoed op de proef gesteld want de zaal zat vol Oma’s en Opa’s. En die kleinkinderen zijn toch zo lief.

Moeder en vader doen het wat vrolijker, maar hebben we het wel goed gedaan? Die opvoedingsprincipes van weleer, worden nu actueel. Het pamperen en tolereren heeft blijkbaar zijn grenzen bereikt, alhoewel. Voor het waskot moesten we toch wel diep graven, maar we hebben het nog gezien. Het waskot werd omgetoverd tot een speelhok en gespoeld met sappig dialect.

De voorstelling liet niet toe de gedachten te laten afdwalen, bij de les blijven. Digitaal aangestuurd door haar man achteraan die eveneens applausmeester was. Christa sloot af met een klepper uit de Nederlandse literatuur, Godfried Bomans. Zijn eendagsvlieg is  een denken over relativiteit en gelatenheid, wat zal zijn, zal zijn.

Music please

Dat die musici elkaar inspireren, kopiëren, leentje buur spelen, met elkaars veren weglopen is geen geheim. Dat klassieke thema’s of tunes in rock, blues en populaire muziek gespeeld worden evenmin. Maar dat de woorden Rock and Roll (rock-‘n-roll) die door iedereen vrij en vrank in de mond wordt genomen, bij de zwarten wilt zeggen, eens stevig van bil gaan, is door weinigen geweten. Dat de “Tutti Frutti” van Little Richard anale sex betekent, evenmin. En nog andere insinuaties in de populaire muziek werden door Luk geïllustreerd met fragmenten. Wat te denken bij My Dingeling en Lollypop. Maar muziek was voor de zwarten een levenslijn en wapen tegen de onderdrukking door de blanken. Hoe minder hun muziek werd getolereerd, hoe creatiever ze muziek maakten, gewoon met bil en hand. Ringsongs vergrootten het gemeenschapsgevoel. Met zijn gitaar liet hij horen hoe akkoorden kunnen evolueren naar nieuwe muziekgenres. Heel wat tunes waren herkenbaar en werden geraden door onze senioren, maar sommige liedjes waren precies premières. De Rolling Stones kennen we maar Bo Diddley dan veel minder. De songs van Louis Neefs kennen we allemaal, maar de originele melodieën niet. De moeilijkste was voor het laatste met het lied “Fröken Fräken “ uit Zweden, bij ons gekend als “Zij dronk ranja met een rietje” vertolkt door de Nederlander Johnny Lion.

We mochten een aantal nieuwe mensen verwelkomen. Nog altijd uit West-Vlaanderen weliswaar. Toch is het verheugend vast te stellen dat de seniorenwerking gevolgd wordt. Het eten verliep zoals altijd onder luid gebabbel. Wel was er nog wat verwarring wie wat gekozen had. Een recente herinnering aan de keuze van maaltijd lijkt noodzakelijk.