Oost-Vlaanderen - 26 mei 2025

Hesp met mattetaart… en veel meer

Brugge de provinciestad, een gedachte die niet opkomt als je het instromend verkeer ziet op het spitsuur. Toch is iedereen op het afgesproken uur present zodat de bus op tijd vertrekt.
Hoe doen ze het?
Het weerzien van chauffeur, alias reisleider, Johan creëert een sfeer van vertrouwen om de uitstap aan te vatten. Na zijn babbel voert hij ons richting Gavere, met wat uitleg natuurlijk.
Onderweg pikt hij de ware begeleider op, met name Luc een man van de streek.

Dat het een knabbel dag wordt weten we en ham kennen we ook, maar onze Ganda fixatie beperkt die kennis. Er zijn er nog andere, zoals Breydel in Gavere. Voor velen onbekend.

Dat het allemaal begon in een doordeweekse slagerij aan het Sint-Peters station in Gent, bij Antoine De Keyzer die het initiatief nam om zijn vlees zelf te kweken, is niet zo verassend.
Dat zoon Yvan mee in de zaak stapt evenmin. Maar de filosofie hoe vlees te kweken en te bereiden is niet alledaags. Jammer genoeg is Antoine vroeg gestorven en heeft Yvan als afgestudeerd landbouw ingenieur vroegtijdig de leiding van het bedrijf overgenomen. Dit zonder af te wijken van de grondgedachte. Dit merk je als je het lastenboek ziet waaraan het vlees moet beantwoorden. In die vier criteria, die je uitgebreid terugvindt op hun website, staan er merkwaardige zaken die je niet verwacht in een klassiek vleesbedrijf.
Dat de varkens over meer ruimte beschikken, ok, maar dat ze met de bal spelen en naar muziek luisteren tot voor de slachting, wie verwacht dat. Geen stressvarkens bij Antonio.
Het volledige productieproces gebeurt in een straal van 25 km. Veevoeders worden gefabriceerd onder eigen toezicht zonder veel medische toevoegingen. Groene jongens ook nog, die sociale werken sponseren tot in Equador. Dit in een Vlaams ambachtelijk bedrijf onder het credo” Beleef”.
De rondleiding in de fabriek is de concretisering van wat er in de ontvangstzaal verteld wordt.
Hygiëne is hier het sleutelwoord, waar iedereen zich moet aan houden. Per week worden er ongeveer  700 varkens verwerkt door geschoolde en ongeschoolde arbeiders. Werknemers afkomstig uit de lokale omgeving, maar ook uit Wallonië en Frankrijk. De fabriek beschikt hiervoor over de nodige apparatuur en uitrusting, conform milieunormen en reglementering van de voedselinspectie.
Een van de drie gidsen die uitleg heeft is, wegens gebrek aan personeel, grote baas Yvan. Ook in de ontvangstruimte werkt hij mee om onze groep te bedienen wat hem veel symphatie en geloofwaardigheid oplevert. In het diverse totaalgebeuren rond dit bedrijf is hij zowel manager als vertegenwoordiger die de Breydel bij het grote publiek kenbaar maakt.
Wat dit allemaal omvat, lees je op de verzorgde website.  

Alhoewel we ons natje en droogje vinden in de Breydel is het restauranttijd. Op naar Schendelbeke.
Waar? Schendelbeke, randgemeente van Geeraardsbergen, met een charmante kerk en kerkplein waar heftig gerestaureerd wordt. Net zoals het restaurant “Borrenhof”. Een eenvoudige maar verzorgde maaltijd gaat er vlot in want we beginnen uit te lopen op ons tijdschema.

Het is kort, maar toch dorst die gelaafd wordt in taverne   “'t Hoekske” op kosten van de seniorenkas, maar onvoldoende gecommuniceerd. Een leerpunt voor de toekomst.

En nu op naar Rozebeke, weer zo’n liefelijk dorp in een vallei van de Vlaamse Ardennen. Maar een dorp met veel troeven. Het is er niet alleen mooi en zalig rustig. Het heeft zelfs een kathedraal, dat nu het tijdelijk atelier is van een kunstenaar. Een ontwijde kathedraal, amaai??? Rozebeke was ook het decor van de film “Allez Eddy”, opgenomen in 2012. Cafe “De Valk” is er nog altijd, waar je in het onaangetaste interieur kunt eten en praten. Wat moet je nog meer?

Mattentaarten natuurlijk, die we vinden in de plaatselijke bakkerij. Ook een ambachtelijk bedrijf, maar dan van een heel andere orde dan de Breydel. Daar had alles zijn plaats terwijl je hier de kalme chaos binnenstapt.
Oorspronkelijk noemde de bakkerij “Pede” en werd gerund door bakker Gert, die er ambachtelijk brood bakte. Nu is Gert leraar in het bijzonder onderwijs en heeft mama Diane de zaak overgenomen. Ze heeft de naam verandert in “Kloosterhoeve” naar het klooster dat voor de bakkerij staat, waar ze een B&B runde. Diane is nu wel op pensioen maar blijft actief . Net als haar man die in 2023 een opleiding ontspanningsmassage, gevolgd heeft. Je kan er zelfs in de jacuzzi en healen.
Moet dit nog allemaal eens je op die locatie bent? Voor Diane vijf jaar geleden wel nadat ze uit een boom was gevallen. Het verdict was zes maanden totale rust, ongewild aangelengd met de covidperiode.
Nu maakt Diane allerlei natuur producten van confituren tot bieren. Maar we zijn hier voor de bakkerij waar ze op donderdag broden en taarten bakt om die op vrijdag en evt zaterdag te verkopen. Het is een bijverdienste want in die bakkerij geeft ze workshops en is ze nog actief bij “Samana” en de “Zwalmse Ondernemer”s. Het is een warme vrouw met veel engagement die ons ook op ambachtelijke wijze uitlegt hoe ze haar mattentaarten bereidt en bakt. Voor ons bezoek heeft ze er extra veel gebakken en kunnen we die kopen, evenzeer als het brood. Wat geen probleem blijkt. Op de binnenkoer ronden we ons bezoek af met hun artisanaal biertje “Pedevinck” of fruitsap en genieten ondertussen van het dorpszicht. Leven en laten leven.